Himmet Karataş / Zoo'm Ziyareti

Artık o eski kalabalık ziyaretçiler görünmez olmuştu. Bütün hayvanlar, özellikle hafta sonları çocukları merakla bekliyordu. Fakat o gün gelip çattığında küçük bir bezle yüzleri kapalı bakıcılardan başka kimse görünmüyordu.

Zebra dayanamadı. Aslana telefon açtı. Uzun uzun çalan telefona yorgun bir ses cevap verdi.

-Efendim Zebra, gene ne var? Spor yapmak istiyorsan çık koş, kovalamaca oynayacak halim yok. Son verdikleri et bayat ve yağlıymış. Karnım ağrıyor.

-Geçmiş olsun kralım.

-Ne kralı yahu? Tutsağız burada bilmiyor musun?

-Haklısınız ama garip sessizlik var kralım. Hiç gelen giden yok. Çok sıkıldık. Nerede bu insanlar, gelseler de biraz eğlensek.

Aslan da meraklandı. Tüm hayvanları öğleden sonra saat üçte "ZOO'M" üzerinden toplantıya çağırdı.

Gerçekten hayvanat bahçesinde bile insan görülmez olmuştu. “Dünyanın sonu mu geldi, insanlar nereye gitti?”  Bir merak sarmıştı herkesi. Hayvan bakıcıları da azalmış, on kişi düşmüştü üçe.

Toplantı saati gelip çattı. Aslan, ekrandaki görüntüsünü kontrol ederken yelelerini sıvazladı.

-Değerli dostlarım, mikrofonları kapatalım. Toplantı sonunda isteyene söz vereceğim. O zaman açarsınız. Küçük bir kükreme ile gırtlak kontrolü yaptıktan sonra konuşmasına devam etti.

-Biz aramızda iyiyiz de bir problem var. Kaç gündür insanlar gelmiyor. Çok tuhaf. Herkes bildiğini, gördüğünü anlatsın. Bir çözüm bulalım. Burası çok sıkıcı olmaya başladı.

-İnsanlar bize gelmiyorsa biz onlara gidelim, dedi lemur. Bayat bir fıstık kabuğuyla oynarken.

Bu öneri kabul edildi. Kim gitsin, kim kalsın derken "fikir sahibinin bir planı vardır" diyerek Lemur'a bu görev verildi.

Lemur, alçaktan sürünerek tel örgüden çıktı.  Ağaçlardan duvarlara, duvarlardan yollara derken şehre girdi. Her şey aklına geldi de şehrin

sessizliğinden korkacağını hiç düşünmemişti.

Boş kaldırımlarda açan gelincikleri görünce durup kaşındı, biraz da endişeliydi.

“Bu insanlar nereye gitti mübarek?” dedi, kendine.

Hemen kaldırımda açan gelinciklerin fotoğrafını çekerek "ZOO'M" grubuna gönderdi. Gruptaki arkadaşlarından şaşkın emojiler gelince, yoluna devam etti. Az ötede köşedeki fırının önünde birkaç insan vardı.

- Ekmek almaya çalışıyorlar, dedi. Fırınlar açık! Savaşta mıyız?

O köşe senin, bu köşe benim şehri gezdi Lemur. Gördüklerine pek anlam veremedi.

Sonunda eve iki ekmek götüren bir çocuğa rastlayınca, ona doğru koştu. Konuştu onunla ayaküstü oradan buradan.

-Neler oluyor, bizi ziyarete gelmez oldunuz?  

Çocuk üç cümle ile özetledi her şeyi. “Bir salgın hastalık varmış, adı korona. Herkes evlere kapandı. Ölüyoruz teker teker. Sadece bu şehir değil, tüm dünyada böyle!” deyince Lemur’un gözleri parladı.

 -Dur, dedi. Seni arkadaşlarıma göstereyim. Hemen bir selfi çekerek sosyal medya grubundan gönderdi.

-Toplanın millet! İnsanları evlerine kapatmışlar. Artık biz onları ziyarete gideceğiz!