EZGİ DAMAR / Son

 

SON

Renkli boncuklardan inşa edilmiş bir hayattı istediğim,

Kalplerin böyle çabuk hurdaya çıkmadığı,

Sevgilerin sönük sözcüklerin ucuz olmadığı bir dünya.

Rengârenk balonlarla gökte gezerken bombalanmadığım,

Aşkımın ayaklarıma dolanıp beni düşürmediği bir düş.

Dilek fenerim yanmıştı bir kere,

Belki de o zaman anlamalıydım umudun soyunun tükendiğini.

Oysa hâlâ hayali bir arkadaş gibi dolaşır kalbimde.

Öğrendim,

Büyümek cam kırıkları yemeyi bırakmak değil

Gönlünü dondurucuya kaldırmakmış.

En sevdiğin insan vururmuş hançeri sırtından

Ruhunu güvenip de adadığın insan,

Kanatlanıp meleğe döndü derken  Azrail'in olurmuş.

Küçükken defalarca düşerek yürümeyi öğrenen insan,

Büyüyünce kalkmıyor, sürünüyormuş.

Kalbimi imara açtım yeni mezarlıklar için

Artık anladım mağaranın sonunda bir ışık aramak yerine

Karanlığa gömmeyi kafamı,

Yalnızlığımla azalmayı,

Ve yolun sonunda

Yok olmayı.